Jeff Konkel kan men beschouwen als de hedendaagse Alan Lomax. Hij schuimt het hinterland van Missouri en Mississippi af, op zoek naar nooit eerder ‘ontgonnen’ talent. We schrijven einde 2005. Ergens aan de toog van een of andere obscure jook-joint hield Jeff zijn dronken betoog; wijds gebarend en struikelend over zijn woorden verkondigde hij een platenlabel te zullen oprichten om de kansloze lokale talenten een opportuniteit te bieden. Hips…geef ons nog ene… Maar in tegenstelling tot duizend andere doodgeboren tapkast-projecten, kwam deze jongen twee maanden later diezelfde joint binnengestapt met een eerste CD, die hij met zijn laatste geld had opgenomen, geproduced en uitgegeven op een duizendtal exemplaren. Het label had hij genoemd naar hoe hij zich op dat moment  voelde: “Broke and Hungry”. En nu twee jaar later komt hij met zijn vijfde productie op de proppen.

Maar nog even terug naar her. In 2006 spoorde Konkel Jimmy ‘Duck’ Holmes op in Bentonia, Mississippi, en bekokstoofde het eerste B&H album samen met deze illustere onbekende. Een dubbel debuut, zowel voor de artiest als het label. En de rest is geschiedenis, zoals dat dan wordt genoemd. Op zijn omzwervingen van jook tot jook in ‘the rural south’ vond hij op die manier nog Odell Harris in de Northern Mississippi Hills en het duo Terry ‘Big T’ Williams en Wesley ‘Junebug’ jefferson.Met de nieuwste ontdekking van Jeff is het in eerste instantie niet van een leien dakje gelopen. De achtenzeventigjarige man is voorzanger in de kerk van zijn dorp, ergens in Mississippi of Missouri of Arkansas. In het geheim gaat hij de muziek ‘des duivels’ spelen in de jooks van naburige dorpen. Als de mensen van zijn congregatie te weten komen dat hij ook blues zingt, wordt hij gebannen van de kansel. That’s still the way it is, deep south. Daarom weigerde hij eerst alle medewerking en Konkel kon hiervoor begrip opbrengen. Hij is immers ook van daar en kent het klappen van de zweep. Na enige tijd nam ‘de man’ toch terug contact op en zei akkoord te gaan met opnamen op voorwaarde dat hij incognito zou blijven en dat ook zijn woonplaats en zelfs de county geheim zou blijven. Ook de jook waar de opnamen zouden plaatsvinden mocht niet vermeld worden in de liner notes.

Zo gezegd zo gedaan. Het album werd opgenomen in één session en geen enkel nummer werd overgedaan of gedubd, zoals de andere albums voordien overigens van eerdergenoemden. De ‘man’ werd The Mississippi Marvel genoemd en de cd kreeg de toepasselijke titel “The World Must Never Know !”Dit is een schijfje voor de onvoorwaardelijke liefhebber van de kompleet van alle franje ontdane, rauwe en ongepolijste delta-blues. Naast traditioneel erfgoed als “.44 Blues”, “Catfish Blues” en “Stoop Down Mama” vinden we ook ‘hits’ als “Laundromat Blues” van Albert King, “Waterboy” van Muddy en “No Mail Blues” van Hopkins. The Marvel heeft hier ook eigen werk gedigitaliseerd met de betekenisvolle titel “Kankakee”. Er wordt al eens een loopje genomen met de twelvebar, zoals wel meer gebeurd bij de ‘echten’, en wie op loepzuiver gitaarspel uit is, mag het blokje om. In enkele gevallen wordt er zelfs gewoonweg vals gespeeld door The Marvel, maar dit mag de pret niet derven, want de sfeer van de jook joint overvalt je van bij de eerste noot tot de laatste. Je hoort zelfs het dronken gelal van de bouwvakkers op de achtergrond en tussen twee nummers door raast ‘The Southern” of ‘The Dog’ voorbij met het overbekende getoeter, met Döpler-effect en al. Een hebbedingetje voor wie eerlijke authenticiteit verkiest, boven gekunstelde ‘art’-producties.
Dit is ‘real stuff’ en het label “Broke and Hungry” gaat nog een stapje verder dan “Fat Possum”.

Jeff Konkel moet zowaar een kerel zijn die deze blues koestert met hart en ziel. Wie zegt dat dit labeltje opgericht werd uit winstbejag, is een man met het economische inzicht van een debiel.

witteMVS